Emotionele achtbaan

Sinds wij voet in Egypte zetten, voel ik me als in een emotionele achtbaan. Intense indrukken en ervaringen rollen over elkaar heen. Niets is hier vlak, rustig, afgemeten. Behalve de stukjes tuin in het hotelcomplex waar wij nu verblijven.
Bij binnenkomst, aan de grens, krijgen wij te maken met een zeer onaangename mengeling van bureaucratie en corruptie. Urenlang zitten we in smerige, donkere mini kantoorkamertjes, afwisselend hoopvol te glimlachen, krachtig te overreden en af en toe boos te zijn. Zonder enig effect. Het voorstel om de zaak op te lossen voor een bedrag van ruim 900 euro slaan wij af. Uiteindelijk brengt een gedistingeerde, mysterieuze man, die plotseling ten tonele verschijnt, na lang onderhandelen en één keer fel uithalen, verlossing. Hij verdwijnt zonder dat we hem hebben kunnen bedanken. Het is dan 9 uur ’s avonds, 8,5 uur nadat we Libië verlieten. Het gefoeter op die *@*#!Egyptenaren is niet van de lucht. Dat verstomt wanneer we, bij het uitrijden van het grensgebied, een escorte meekrijgen ‘for our safety’. In marathon rijden steeds andere pick-ups met 5 of 6 militairen en agenten met ons mee. Zorgvuldig aanwijzingen gevend over bochten, kuilen en andere ongeregeldheden. Het laatste stuk mogen we alleen. Juist dan komt die ene, cruciale afslag, die we in het pikkedonker niet zien. Dat kost een extra half uur. Uitgeput en hongerig bereiken we pas over enen ’s nachts ons hotel. We zijn zó moe, dat we deze keer ook met een lege maag in slaap komen.

De volgende ochtend kunnen we gelukkig toch even genieten van wat het hotel te bieden heeft: een eigen strandje aan de zee. Daarna rijden we naar Alexandrië, waar we logeren we in een hotel uit de ‘belle epoque’. In kamers met tot de verbeelding sprekende namen als Churchill, Somerset Maugham, koning Feisal, Agatha Christy, naar degenen die ons voorgingen. Als je het elegant bewerkte gietijzeren hekwerk rond de houten lift opendoet en op het dikke, gebloemde tapijt stapt, waan je je een eeuw terug in de tijd. In de wereld van de schijnbaar zorgelozen.

Doe je een stap buiten de deur, dan word je overweldigd door het drukke verkeer. Door het getoeter, de stof en de stank. Om het hotel hangen tientallen mensen rond die iets aan je willen verkopen, goederen of diensten, of alleen iets van je willen krijgen. Het kost moeite je te wapenen tegen hun vasthoudendheid. In die strijd voel ik me vaak begaan, soms geërgerd en daarover weer schuldig. Het is alsof je na het zien van een romantische film weer buiten komt in het schelle licht en in de rauwe werkelijkheid.

Wanneer we Caïro binnenrijden komen we langs de ‘nieuwe stad’. Een woud van bakstenen flatgebouwen. Nergens een sprietje groen, nergens speelruimte. De verkeersweg die er langs loopt is achtbaans en altijd vol. Hier en daar hangt een wasje te drogen, maar of er ooit iets schoon te krijgen is in deze smog en stof is de vraag. Het is nooit rustig of fris in zo’n appartement en mijn hart gaat uit naar de gezinnen die daarin moeten overleven.

Ontroerend mooi daarentegen zijn de schatten uit de graftombe van Toetankhamon, in het Egyptisch museum. Vooral het beroemde masker. Als je iets zo vaak afgebeeld hebt gezien, kost het moeite te beseffen dat je voor het originele exemplaar staat.

Het zicht op de beroemde pyramides van Cheops, Chefren en Mykerinos dwars door het bakstenen woud van flats heen, is shockerend. Nog even en ze bevinden zich in een stadspark. Zonder te photoshoppen kun je geen plaatje meer produceren van deze ontzagwekkende pyramides in hun oorspronkelijke, maagdelijke woestijnsetting. Caïro heeft nu al 20 milj. inwoners op een gebied zo groot als de provincie Utrecht en de stad dijt in een angstaanjagend tempo uit.

De flatgebouwen brengen mijn gedachten bij Brooke hospital voor animals dat wij gaan bezoeken. De bakstenen waaruit zij zijn opgebouwd komen uit fabrieken waarin het zwaar werken is voor de mensen en hun lastdieren. Er vallen veel slachtoffers. (Volgende keer een verslag van dit bezoek, dat ook begint met een emotionele ervaring.)

In ons Oasis hotel kunnen wij ’s avonds het stof en vuil van ons afspoelen. Water genoeg hier. Zelfs een zwembad vol. Alleen…het voelt een beetje ongemakkelijk, als een korreltje zand in je schoen.