Dagje Damascus

In navolging van onze vorige reis noemden wij deze reis een ‘senior challenge’. Al dachten wij, met veel anderen, dat er niet veel ‘challenge’ in zou zitten. Maar het valt ontzettend mee (of tegen, net hoe je er tegenaan kijkt). Het verkeer vormt, vooral in grote steden zoals hier in Damascus, elke dag een uitdaging voor de chauffeurs. Om bij ons hotel te komen moeten ze door een steegje rijden dat soms maar 50 cm. breder is dan de auto. Bij elke grenspassage wordt ons geduld en begripsvermogen op de proef gesteld. Op dit moment moeten we een diepgeworteld gevoel van wantrouwen overwinnen: omdat we in de oude binnenstad logeren, staan de auto’s een halve km. verderop, onbewaakt, in een niet al te riant straatje geparkeerd.

Een grote uitdaging is ook om in de korte tijd die we in elk land hebben, liefst de hoogtepunten ervan te zien en anders tenminste een indruk te krijgen van wat het land te bieden heeft. Eén dag voor Damascus, de oudste permanent bewoonde stad van de wereld, al duizenden jaren belangrijk knooppunt op de zijderoute, is gelijk aan blasfemie. Gelukkig zijn Rob en ik hier al eens wat langer geweest en wij besluiten de dag rustig kuierend in de oude stad door te brengen. We lopen langs duizenden winkeltjes en werkplaatsjes, tot onze ruggen en voeten protesteren. Op aanwijzing van iemand die we aanspreken komen we in klein, lokaal restaurantje terecht voor de lunch. Geen menukaart, gewoon accepteren wat de pot schaft. Het in het Arabische geschreven rekeningetje kunnen we niet lezen. Maar voor het bedrag dat er staat krijg je absoluut geen neiging om het te willen controleren.

We zijn eind van de middag terug in het hotel. Een pand waarin je ‘Duizend-en-een-nacht’ zou kunnen verfilmen. (Helaas is de flitsfunctie van mijn camera stuk en kan ik veel mooie beelden alleen in mijn geheugen opslaan.) Even rusten, mailen en een stukje schrijven. Straks duiken we de oude stad weer in, waarin het vooral ’s avonds lijkt alsof de tijd hier eeuwen heeft stilgestaan.