Karavanen in de nacht

Onze laatste nacht in Tunesië brengen wij door in een hotel van vergane glorie aan de kust bij Gabes. Het als een luxueus opgezet badhotel is de nek omgedraaid door twee fosfaatfabrieken in de buurt die het zeewater vergiftigd hebben.
Als wij al lang in bed liggen strijkt daar een verkiezingskaravaan neer. Een bus, een aantal auto’s, tientallen jongelui en een legertje ‘officials’ trekken het land door om stemmen voor president Zine al-Abidine Ben Ali te verzekeren bij de volgende verkiezingen, op 25 oktober. Kostbare, zinloze poppenkast volgens veel Tunesiërs (en Libiërs horen wij vandaag), omdat de uitslag al lang bekend is.
Op weg naar de grens rijden we nog even 80 km. om voor een bezoek aan grottenbewoners. Afstammelingen van oude berbervolken die hun traditionele leefstijl trouw zijn gebleven. De gids verzekert ons dat wij het enige gezin gaan bezoeken dat echt nog in hun grot woont. De andere grotten worden in stand gehouden voor het toerisme. Het bezoek overtuigt ons volstrekt niet en wij hebben er, zeker later op de dag, spijt van dat wij hier 2,5 uur aan hebben besteed.

Aan de grens met Libië verloopt alles iets minder snel dan verwacht. De communicatie met de Libische gids mislukt en al met al staan we 2 uur te hannessen met niet begrijpende douaniers voordat de verschijning van gids Shuki verlossing brengt. Na ruim 3 uur kunnen we verder. Een beetje ontgoocheld. Want, waar is die gewapende agent die met ons mee zou reizen? Tijdens onze voorbereidingen waren die voor Libië het meest veeleisend. Arabische vertaling in ons paspoort, kopieën van talloze documenten, waaronder alle bankafschriften over het afgelopen half jaar. Die laatste eis voelde als een vorm van aanranding door Khadaffi himself. Uiteindelijk was er niets van nodig. En nu zelfs geen agent meer. Alsof ons iets van de beloofde spanning was ontnomen. Aan de grens gewone, aardige mensen. Het colaatje krijg je gratis als je vertelt dat je nog geen geld hebt kunnen wisselen. Talloze roadblocs, onderweg, dat wel. Onze gids geeft elke agent die ons aanhoudt een kopie van ons visum en daarna snel weer door. Want de weg naar Tripoli is nog lang, zal blijken. We rijden bijna plank gas om zoveel mogelijk bij licht te kunnen rijden. Onderweg krijgen de chauffeurs weer die euforische ervaring als tijdens onze vorige reis, wanneer we onze tank vullen voor 3 euro. Dan wordt het donker en de spits begint. Het verschil in welvaart tussen Libië en Tunesië is groot. In Tunesië is het verkeer niet druk, zelfs gemoedelijk.
In Libië hebben duidelijk heel veel meer mensen een auto en zij laten zich daarin volop gelden. De gids leidt ons, in zijn eigen auto, in rap tempo door de chaos heen. Om bij te blijven moet Dinno, als achterste in de karavaan, een paar keer door rood te rijden en het aanstormend verkeer met blufpower tot stilstand te dwingen. Rob blokkeert regelmatig een weghelft zodat de twee andere auto’s ruimte hebben om weer aan te sluiten. We laten onze knipperlichten aan om te tonen dat we een karavaan zijn. Dat helpt, maar het is een heksentoer. De bijrijders hebben te doen met de chauffeurs. Dat blijkt onterecht. Stralend stappen ze bij aankomst uit hun auto. ‘Oude jongens commando’ zegt Rob happy en Dinno voelt zich 20 jaar jonger door dit uitleven van een jongensdroom.
De rit eindigt in het centrum van Tripoli. Op een prachtig verlicht plein, met aan de ene kant de Grote Moskee, rondom terrasjes en winkelgalerijen. Wij mogen onze auto’s op geblokkeerde plaatsen aan het plein parkeren en voelen ons ‘very special’. Na een heerlijke maaltijd gaan we naar ons guesthouse, tegenover de het gebouw van de veiligheidsdienst. Helemaal safe dus.

Vandaag al veel gezien in Tripoli en geleerd over heden en verleden, maar daarover de volgende keer. Morgen vertrekken we naar Sheba, diep in de woestijn. We zijn dus een paar dagen ‘uit de lucht’.