Afscheid

In Luxor ervaren we dat beschaving een relatief begrip is. In Tunesië en Libië bewonderden wij de nalatenschap van de Grieken en de Romeinen, die daar een hoge vorm van beschaving brachten. Beide volken hebben hun best gedaan de hogere beschaving die ze bij de oude Egyptenaren aantroffen, te ontkrachten door eigen aanpassingen en door verwoestingen.
De oude Egyptische tempels en graftomben zijn veel groter dan de Griekse. De gouden voorwerpen, zoals het masker, de sarcofagen en de troon van farao Tutankhamon zijn veel rijker en verfijnder bewerkt dan de vondsten uit de latere, griekse en romeinse graven. De teksten die alle wanden van tempels en tombes vullen, getuigen van een rijk geestelijk leven.

Vroeg in de ochtend steken we de Nijl over, van de Oostelijke oever, het land der levenden voor de oude Egyptenaren, naar de westelijke oever, het land der doden. (Voor het gemak in een busje, over de brug. Maar we maken het de volgende dag goed door apart een tochtje met een Faloeka, een traditioneel zeilbootje te maken.) Daar liggen de tombes van koningen en edelen. We bezoeken er drie en voelen ons geïmponeerd door de verfijnde pracht ervan. Ook de knappe architectuur en de grootsheid van het gebied zijn overweldigend. De prachtig ingekleurde hiëroglyfenteksten zien er zo levendig uit, dat het je spijt ze niet te kunnen lezen. Alle pracht en praal was gericht op het leven hierna. Er zijn geen ruïnes van paleizen, alleen van tempels en graftomben. Het ondermaanse was te kort en te onbelangrijk om daar veel aandacht aan te schenken.

We zijn laat terug in Caïro en moeten de volgende ochtend alweer vroeg op pad voor de tocht naar het St. Catharinaklooster in de Sinaï woestijn. We rijden door een spectaculair mooi landschap. Rechts het azuurblauw van de golf van Suez, links het zandstenen berglandschap van de woestijn.

Het St. Catharinaklooster ligt aan de voet van de berg van Mozes. In ons hotel zijn een paar honderd pelgrims, waarvan er velen –volgens traditie- om twee uur ’s nachts opstaan. Zij beklimmen de berg in het donker, om beloond te worden met een onvergetelijk mooie zonsopgang boven het klooster. Wij draaien ons nog eens om wanneer ze weg zijn gaan op een wat christelijker tijdstip.

We zijn net in het klooster, wanneer we telefoon krijgen van Eduardo. Terwijl wij door de op gang komende spits van Caïro laveerden is onze poes Noortje aangereden op de rustige laan langs ons huis. De dierenarts wachtte op onze toestemming om haar uit haar lijden te verlossen. We zoeken een rustige plek in het klooster om bij te komen van de schok. Maar die is er niet. Alle toegankelijke ruimtes zijn vergeven van de bezoekers. De rest van de dag trekken ons terug in onszelf. Ik zoek troost bij een klein zwart katje met heldergroene ogen, dat zich opmerkelijk aanhankelijk opstelt. Ik wil op dat moment graag geloven in reïncarnatie, maar ben erg aan het aardse gehecht.

De volgende dag weer een spectaculair mooie tocht door de Sinaïwoestijn, waar we mooie plaatjes kunnen schieten van schaapherders op kamelen. Vanaf Nuweiba nemen we de veerboot naar Aqaba in Jordanië. Ook nu weer kosten de douaneformaliteiten het grootste deel van de dag, maar we hebben iemand ingeschakeld die ons met het papierwerk helpt. Zonder stress wachten we tot hij triomfantelijk met alle kaartjes, stempels en formulieren aankomt. Daarna volgen nog een paar uur wachten op het verlate vertrek van de boot, maar er is genoeg te zien in deze exotische haven. We nemen afscheid van Egypte op de Nefertite, die ons in 1,5 uur naar Aqaba brengt.