Huiswaarts

“Een leven van onveiligheid is het lot van de nomade. Hij probeert niet, zoals wij in onze volgebouwde wereld, te geloven in een niet-bestaande stabiliteit. In zijn voortdurende beweging met de seizoenen volgt hij een rechte weg, waar wij voortdurend dwalen…” (Freya Stark)

De grenspassage Syrië-Turkije verloopt buitengewoon soepel. Dankzij een drukdoende jongeman die ons als gids is toegemeten en wat kleine bankbiljetjes. Van tevoren heeft hij gewaarschuwd dat we iets moesten schuiven: ‘Trust me, you don’t want to see the bottom of the border.’ Klopt, dat was een ervaring die we niet vrijwillig overdoen en braaf stoppen we hem keer op keer nieuwe biljetjes toe voor even zoveel loketjes.
Al wachtend spreken we een Nederlandse jongeman die op 1 augustus per fiets is vertrokken en op weg is naar Zuid-Afrika. Daar word je wel even heel bescheiden van…

Daarna een laatste gezamenlijke kopje koffie en het afscheid van de groep. Vreemd gevoel, na zo’n intense tijd samen. Maar Rob en ik hebben andere sores aan ons hoofd. Onze auto kan nog geen vrachtwagen die tegen een helling oprijdt inhalen. De dieselfilter is al enige tijd verstopt en moet dringend gemaakt worden. We stoppen bij de eerste de beste pomp en vragen naar een garage. Pech, het is zondag en we zijn toevallig net in een streek met een grote christelijke bevolkingsgroep. Na enig achter de oren gekrab rijdt de garagehouder met een vriend voor ons uit naar weer een andere vriend, die een kleine werkplaats heeft in een achterbuurt van het dorp. We leggen in ons beste Turks (ong. 5 woorden) uit wat het probleem is. De monteur duikt onder de motorkap. Zijn blik zegt ons dat dit zijn eerste KIA is. Maar na enig gesleutel en grof geweld komt hij boven met de bewuste filter, die hij schoonmaakt en terugzet. Helaas, starten ho maar. We hebben het Spaans benauwd en Rob zegt: “we zijn van de regen in de drup beland”. Ook hier weer is het een kwestie van vertrouwen. Na nog wat gesleutel en bijstellen zijn alle waarschuwingslampjes uit en klinkt de motor als vanouds. Voor de kosten zou onze garage de deur nog niet voor ons opendoen.

We komen die dag niet meer ver en zoeken in Adana, de eerste grote plaats, een hotel. De manager is om een praatje verlegen en nodigt ons uit voor de thee. We hebben een genoeglijk gesprek over de voor en nadelen van aansluiting van Turkije bij de EU. “De meeste Turken willen niet meer”, zegt hij. “Als jullie ons niet van harte willen, dan willen wij het zelf niet meer.” Eenzelfde gesprek hebben wij even later op het overdekte terras van een leuk eetcafé. Jongelui zitten er backgammon te spelen en de waterpijp te roken. Oma zit in een hoek platte broden te bakken. Een jongeman biedt ons een trekje van zijn waterpijp aan en we voeren eenzelfde soort gesprek, maar diepgaander, omdat hij erg goed Engels spreekt.

Vandaag hebben we de prachtige snelweg tussen Adana en Istanbul gereden. Door het Taurus gebergte, over de Anatolische hoogvlakte. Prachtig qua ligging, natuurschoon en qua aanleg. Er is bijna niemand op de weg en we schieten meer op dan we verwacht hadden. In ons gidsje staat dat ‘tankstations schaars zijn’ in dit gebied. De redacteur is, denk ik, al een paar jaar niet langs geweest, want de tankstations concurreren elkaar de tent uit. Als wij stoppen bij een van de vele stations krijgen we direct heerlijke kopjes koffie aangeboden en een schoonmaakdoekje voor de auto (met logo en adres!) De eigenaar vraagt of ik niet even van het toilet gebruik wil maken. Vooruit dan maar, hij is er kennelijk trots op. Terecht, blijkt. Brandschoon en versierd met plastic klimop en bijpassende groene zeepjes. Zo schattig heb ik het op de hele reis nog niet gezien.

En dan: hoe klein kan de wereld worden. We rijden langs dezelfde zoutmeren en hetzelfde cafeetje aan de oever daarvan als bijna 2 jaar geleden, op weg naar Beijing. Een cirkel is rond.

Beste mensen: hartelijk dank voor alle goede wensen voor onze thuisreis!