Paardenkracht gevraagd

In Luxor houden Rob en ik een paardenkoetsje aan om iets van het dagelijkse stadsleven te zien en om wat –broodnoodzakelijke- water te kopen. Ons gesprek met de koetsier, Abdullah, komt al snel op Brooke hospitals. Kent hij dat? ‘Ja, natuurlijk’, zegt hij en voegt eraan toe dat hij er dagelijks komt om zijn paard een –gratis- douche en drinkwater te geven. Een man naar ons hart en wij spreken af dat hij ons de volgende dag komt halen om naar het Brooke hospital te brengen.
In Caïro bezochten we ook een Brooke hospital, omdat wij het werk waar we al zo lang warm voor lopen eens met eigen ogen willen zien. Dat was een vrijdag, de rustdag, en we konden de kliniek niet in vol bedrijf zien.
Abdullah toont zich wantrouwend naar ons:‘zullen we er echt zijn op de afgesproken tijd?’ We hebben duidelijk geen alleenvertoningsrecht op wantrouwen naar de vreemdeling. We dragen alle drie ons steentje bij aan het wegnemen van dit –vaak misplaatste- wantrouwen door stipt op tijd op de afgesproken plaats te staan.
Na een ritje door het kleurrijke, levendige centrum van Luxor worden wij hartelijk ontvangen door dr. Mustafa, een van de dierenartsen. De kliniek is niet meer dan een grote binnenplaats. Er is een met bladeren overdekt hoekje voor de medische ingrepen. Verder zien we een paar stallen voor dieren die geïsoleerd moeten worden en een grote ruimte met tuinslangen aan de muur. Daarmee mag iedereen die dat wil gratis zijn paard/ezel wassen en te drinken geven. Het gebrek aan voorzieningen is, volgens Mustafa, geen belemmering. Alle ingrepen worden hier gedaan. Behalve grote operaties. De meeste wonden worden veroorzaakt door verkeersongelukken (niet verwonderlijk natuurlijk in dit chaotische verkeer), door slecht tuigwerk en door hitte, slechte voeding ed. Er is echter al heel veel bereikt in de 40 jaar dat Brooke in Luxor werkt. Niet alleen in de stad, waar alle koetsiers van paardenkoetsjes de weg naar de kliniek kennen. Door inzet van de mobiele kliniek is er ook veel verbeterd in de zorg voor de dieren op het platteland. Dit bereikt Brooke vooral door voorlichting, waarvoor steeds betere programma’s worden opgezet.
Dat dit geen druppel op een gloeiende plaat is blijkt uit de verhalen van de artsen die wij in Caïro en Luxor spreken. Er is op grote schaal meer bewustwording gekomen bij de eigenaren van het belang van goede verzorging en voeding. In de voorlichtingsprogramma’s worden ook scholen betrokken. ‘Toeristen die hier vroeger eens zijn geweest en nu terugkomen, vertellen ons hoe opmerkelijk de verzorging van de paarden is verbeterd’ vertelt dr. Mustafa trots. Dit wordt bevestigd vanuit de praktijk: ‘alle koetsiers kennen Brooke hospitals’, voegt Abdullah daaraan toe.
In de verhalen die wij horen komt ook duidelijk het wederzijdse belang naar voren. Van elk werkdier zijn 8-20 mensen afhankelijk voor hun levensonderhoud. Abdullah vertelt dat hij zijn ouderlijk gezin onderhoudt: vader, moeder, drie broertjes en zusjes. Zijn vader is te oud om te werken. ‘Wat is te oud?’ Willen wij natuurlijk weten. ‘Oh’, gebaart hij, ‘erg oud, zeventig’. We zijn even stil. Niet voor het eerst worden wij geconfronteerd met onze bevoorrechte positie. In onze groep is bijna iedereen rond de 70, maar dat gelooft niemand hier.
Brooke werkt alleen met lokale mensen en kan daarom heel veel doen met weinig geld.
Voor wie geïnteresseerd is: www.brooke.nl
Wij hebben met eigen ogen gezien dat kleine donaties hier een groot verschil maken voor mens en dier.