Petra revisited

“De velden zijn groener in de beschrijving dan in hun groen”, schreef Fernando Pessoa in het Boek der Rusteloosheid. Zo zijn ervaringen soms mooier in de herinnering dan in de werkelijkheid. Om ze bijzonder te laten blijven moet je ze met rust laten.

Dat weet ik uit ervaring. Toch verlangde ik er jaren naar om nog eens de magie van Petra te ervaren. De oude hoofdstad van de Nabatheëers (hoogtepunt in de eeuwen rond het begin van onze jaartelling) en ooit een belangrijk handelsknooppunt op de zijderoute.
Twaalf jaar geleden liepen Rob en ik er om 7 uur ’s ochtends, vrijwel alleen. We waren betoverd door de prachtige, kleurrijke structuur van de rotsen en door de intrigerende graftombes die daarin zijn uitgehakt. Nog steeds is het indrukwekkend om door de Siq te lopen, met aan weerszijden rotswanden die tot 80 m. hoog reiken. Het moment waarop je – aan het eind- de eerste glimp op de Khazneh (de mooiste van de tombes) blijft adembenemend. Toch is voor ons de magie weg. Langs beide rotswanden staan nu talloze kraampjes en theehuisjes. De rotsen zijn fletser dan in onze herinnering, ze lijken bedekt onder een dikke stoflaag. We lopen tussen honderden mensen. Ik probeer deze ervaring uit te wissen en terug te komen bij mijn eerste herinnering aan deze ‘roze stad’, die volgens velen opgenomen moet worden op de lijst van wereldwonderen.

Beter dan in onze herinnering is gelukkig de situatie in de Brooke kliniek, aan de ingang van de Siq. Hier zijn wij twaalf jaar geleden met Brooke in contact gekomen. De jonge dr. Murat (geboren en getogen in Petra) noemt als grootste verdienste in de afgelopen tien jaar dat de barbaarse behandelmethoden door de eigenaren zelf - gebaseerd op bijgeloof en traditie – zo goed als uitgeroeid zijn. Net als zijn collega’s in Egypte werkt ook hij met uitgebreide voorlichtingsprogramma’s, die goed preventief werken. Voor onderzoek hierna werkt hij samen met diverse universiteiten, waaronder die van Utrecht en Nijmegen. Zijn afscheidsgroet is dan ook “doei!”.