Einde aanlooproute

Het noord-westen van Turkije verraste ons door het uitstekende wegennet en de schone, goede voorzieningen langs de weg.Daar kunnen de Fransen nog wat van leren! In onze reisgids stond dat we de weg van Istanbul naar Ankara (de dodenweg) moesten vermijden als dat maar enigszins mogelijk was. Het was mogelijk geweest, maar wij kozen daar niet voor en reden comfortabel over een gloednieuwe, goed aangelegde 6-baans weg. Moraal: het is erg nuttig om zelf te onderzoeken of datgene wat je leest waar is.
Rond Istanbul en Ankara, toch al miljoenensteden, worden enorme wijken vol hoge flats uit de grond gestampt. Met weinig tot geen groen en geen speelruimte voor kinderen en jeugd. Je ziet nu al waar dat naar toe gaat met de jongeren die daar moeten opgroeien...
Het vinden van een hotel buiten Ankara was mislukt en de twee chauffeurs weerden zich drie kwartier heldhaftig in het drukke spitsuur van Ankara stad. Totdat we een taxi konden aanhouden die ons in no-time naar een prima hotel bracht. Na die hektiek genoten we vanmorgen des te meer van de uitgestrektheid van Midden-Anatolië. Voor ons gevoel is onze eigenlijke reis vandaag begonnen, toen we door dit prachtige lege landschap reden ('Leegte is vasten voor de ziel')en aankwamen in het sprookjesachtige Cappadocië, waar we een paar dagen zullen blijven.
Thuis hadden wij uitgebreid stilgestaan bij de vraag of wij in Turkije iets zouden merken van de ophef over Wilders ' film. Nu kunnen we ons dat niet meer voorstellen. We hebben al veel vriendelijkheid en hulpvaardigheid ondervonden. Bovendien zijn de mensen hier gewoon bezig met hun eigen bestaan.
Wat ons op dit moment bezighoudt is de Tibetaanse kwestie. Het reisbureau dat onze gids en visa voor China heeft geregeld, mailde ons dat China geen personen meer toelaat met eigen vervoer, vanwege de onlusten in het land rond het Tibetaanse protest. Wij hebben de toestemming al, maar het is niet zeker of deze gehandhaafd blijft als de onlusten toenemen. Wordt vervolgd….