Silk en nog meer handelswaar

Dogubayazit heeft twee grote trekpleisters: de heilige berg Ararat en het paleis van Ishak Pasha. Over de Ararat schreef Marco Polo: 'In the central part of Armenia stands an exceedingly high mountain, upon which, it is said, the ark of Noah rested…….The ascent is impractible on account of the snow towards the summit.' Tegenwoordig is de beklimming van de Ararat een van de belangrijkste bronnen van inkomst voor Dogubayazit. Dit dorpje is puur Koerdisch en wordt - zoals de hele zuid-oost regio- erg achtergesteld bij de rest van Turkije. Er heerst een hoge werkloosheid en een hoog percentage Koerden is analfabeet omdat overheidssteun voor opleiding ontbreekt. Heleen en ik kochten wat bij een coöperatie van Koerdische vrouwen die hun handwerk daar inbrengen en kregen, bij de thee, uitgebreide uitleg over de positie van de Koerden. Een van de meest educatieve kopjes thee ever!

Voor de grensovergang naar Iran hadden we een gids, Manzour, die ons kwam helpen met de papieren. Dat bleek geen overbodige luxe, want het eerste dat de douanebeambte opmerkte was: 'Nederland, daar hebben we problemen mee'. Manzour legde beleefd uit dat (quote) 'het filmpje van 15 minuten het werk van één gek' was en dat niet alle Nederlanders er zo over dachten. Na ruim twee uur konden we verder. Niet slecht. We verbaasden ons erover dat onze bagage niet gecontroleerd werd, maar Manzour bleek daarvoor 5 euro per auto te hebben betaald.
Gisteren bezochten we in Tabriz de blauwe moskee en de bazaar en maakten een flinke wandeling door het centrum. Tabriz was onder de 13e eeuwse Italiaanse kooplieden vermaard om zijn edelstenen, goud, zijde en tapijten, die werden verkocht op de bazaar, de rijkste markt van het Midden-Oosten. Marco Polo: 'It is so advantageously situated for trade, that merchants from India, Baldach, Mosul, Cremessor, as well as from different parts of Europe resort thither to purchase and to sell a number of articles.' Daar liepen wij dan, onder deze historisch stenen bogen, waar eeuwenlang ondernemers uit alle windstreken hebben gehandeld, en deden onze bescheiden inkopen. Bijzonder waren de tientallen karavanserais (herbergen) die in de bazaar gebouwd waren. Grote houten deuren, met een mini-deurtje erin voor de wachter die in en uit moet kunnen, geven toegang tot binnenplaatsen. Rondom een gebouw van twee verdiepingen; de onderste voor de dieren, de bovenste voor de reizigers.
Op straat hadden we veel bekijks, want - hoewel wij van top tot teen bedekt waren - staken onze kleurige kleren fel af tegen al het zwart op straat. De belangstelling was vooral nieuwsgierig van aard. Veel mensen groetten ons vriendelijk en jonge mensen knoopten een praatje met ons aan om hun Engels te oefenen.
's Middags kwam Rob euforisch terug van een tankbeurt: een volle tank voor 60 cent! 'Eindelijk gerechtigheid' vond hij.
Die opmerking was helaas de laatste vrolijke noot die dag, want Leida bleek haar tas kwijt te zijn en na uren zoeken is zij met Rob en Willem aangifte van diefstal gaan doen. Daar bleken zij als Hollanders niet al te populair en het gesprek ging niet veel verder dan de vraag hoeveel dollars het haar waard was om hulp te krijgen. Onverrichter zaken kwamen ze terug en nu is de hoop gevestigd op de gids Manzour, die er opnieuw heen is met Leida.