En de haan kraaide drie keer

Daar stonden wij dan, in de toegangspoort van de grote moskee in Qom, en mochten niet binnen. Enkele vrouwen namen het voor ons op en gingen vasthoudend in discussie met de portier, een fundamentalistisch ogende jongeman met een mager gezicht en een kort baardje. 'Waar kwamen we vandaan? Waren we moslim?' We hadden onderling afgesproken dat we op de eerste vraag geen 'Holland' meer zouden zeggen in Iran. De meesten van ons vonden 'Germany' - ondanks enige tegenzin- toch de beste keus. Op de tweede vraag antwoordde de een 'ja', iemand anders 'een beetje' , maar ons ging dat te ver. (Wel opmerkelijk, dat je nationaliteit toch minder gevoelig ligt dan je geloof, al ben je niet gelovig..) Uiteindelijk, na tot twee keer toe chadors aangemeten te hebben gekregen en weer afgedaan te hebben, mochten we toch naar binnen onder leiding van de portier. We vergaapten ons aan de verfijnde, sierlijke motieven in de mozaïeken en aan de elegante architectuur van dit op één na heiligste heiligdom van Iran. Naderhand waren we wel enigszins beduusd over het gemak waarmee we onze nationaliteit en 'ons' geloof verloochenden toen dat zo uitkwam.

Het bezoek aan Qom was de eerste gezamenlijke activiteit sinds Tabriz. De karavaan ligt weer op schema. Zaterdagmiddag bleek dat Leida zondag terug moest komen op het politiebureau in verband met haar gestolen tas en wij niets meer konden doen. Omdat al onze hotels in Iran al geboekt zijn, vertrokken Heleen, Willem en wij met onze auto naar de volgende pleisterplaats. Theo en Mia, die zich vanaf de Iraanse grens bij ons gevoegd hadden, bleven bij Leida. Zij rijden, net als Leida, in een campervan en konden de nacht daarin doorbrengen. De weg liep door Koerdisch gebied, langs het indrukwekkende Zagrosgebergte. (Zouhair, ben je daar echt te voet doorheen gekomen? We hebben veel aan je gedacht.) Alle mannen dragen de typische Koerdische dracht, minimaal met wijde pofbroek, de oudere mannen met een sjerp om hun middel en hoedje met sjaal daaromheen. De vrouwen dragen gebloemde, lange jurken. Een heel wat gezelliger straatbeeld dan het strenge zwart van Tabriz. Maar al die dorpjes kostten veel tijd en onze rit naar Sanandaj duurde uiteindelijk acht uur, waarvan de laatste drie in pikdonker, door een pittig bergmassief. Grote vrachtwagens dwongen Rob tot hogere snelheden dan ons lief was of denderden ons voorbij. Tegenliggers scheurden door de bocht met een of soms twee wielen over de middenstreep. Gelukkig bleef Rob koelbloedig en alert, anders was het echt een 'dodenrit' geworden, zoals Heleen het typeerde. We waren over elven in het hotel, waar niets meer te krijgen was qua eten en drinken. We dankten in gedachten nogmaals de gulle gevers van onze noodrantsoenen en slaagden erin om zonder sikkeneurig te worden de keuze te accepteren die de minibar bood: perziksap, sinas en water…..

Het volgende traject, naar Hamadan, liep langs een zijtak van de zijderoute, die het Perzische hoogland verbond met Mesopotamië. Alexander de Grote en - na hem - duizenden karavanen volgden deze route. We bewonderden het beroemde reliëf dat koning Darius in de rotsen had laten hakken om de overwinning op zijn aartsvijand te verkondigen.
's Avonds voegden Leida, Mia en Theo zich gelukkig weer bij ons. Leida heeft haar aangifte, met stempels en handtekening van de rechter, waarmee ze hopelijk de komende grensposten kan overtuigen dat ze genoegen moeten nemen met kopieën van haar gestolen documenten.